10 YIL SONRA

Çok acı çektik,
çok gözyaşı döktük!
Yıprandık, hapis yattık,
hastalandık,
öldük ulan
daha ötesi mi var!

Ama ezdirmedik
SARI LACİVERT’in onurunu,
kara çaldırmadık
alın terine, emeğine..

10 yıl önce
işinde gücünde olan insanlardık.
İşimiz gücümüz
FENERBAHÇE oldu..

Sevdiğimize
sevgimizi söylemeye bile
çekinirken,
FENERBAHÇE’yi ne kadar sevdiğimizi
haykırdık sokaklarda!

Sağlığımızdan, paramızdan,
varımızdan yoğumuzdan,
canımızdan verdik.
Ama FENERBAHÇE’yi vermedik!

“3 ayda unutulur” sanıyorlardı
10 yıl boyunca
tek dakika unutmadık,
unutturmadık!

Sümüklü bir takkelinin önünde
el pence divanken niceleri,
biz yedi sülalesine
dümdüz gittik
korkmadan!

Kumpasçısına,
yardakçısına,
çıkarcısına
pabuç bırakmadık
evelallah..

Hakkımızı çaldırmadık
ama hayatlarımızdan çaldılar..

Evini, malını,
işini, eşini dostunu,
sağlığını kaybeden oldu..
Beraber
omuz omuza
direndiklerimizden bazıları
toprak altında şimdi..

SELÇUK ABİ,
HALE ABLA,
MÜMTAZ AMCA,
İHSAN TEYZE
ve daha niceleri
göremediler kazandığımızı..
Ama kazanacağımıza
emindiler zaten!

Çünkü suçsuzduk..
Çünkü masumduk!

Bugün soğuk bir balkonda,
nemli gözlerle yakılan
bir sigaranın ucunda
tüm yaşadıklarımız..

Bir bir gözümüzün önünden geçiyor
başrolünde olduğumuz
filmin kareleri..

Elbet hepsinden
hesabı sorulacak bir gün..
Yanlarına kalmayacak
kurdukları tezgah..

Ama bugün
sadece ağlamak istiyoruz..
Anılarımızı
acılarımızla harman ederek
ağlamak..
FENERBAHÇE sen çok yaşa.
Döktüğümüz her gözyaşı
feda olsun sevdamıza!

7 TANE ATILIR MI BE!

1 değil, 2 değil, 3 değil..
4 değil, 5 değil,
bu sefer 6 da değil..

YEDİ’ği golleri
bi türlü YEDİ’remeyenler
bu kez
tam YEDİ gol YEDİ..

Tarihin ilk derbisinde
ait oldukları şanlı tarihin
hakkını veren
ÇUBUKLU hanımefendiler vardı
çünkü sahada..

O kadar naiftiler ki
maç tarihiyle anılabilsin diye
takvim gününü yakaladıktan sonra
gol atmayı da bıraktılar
sağolsunlar..

Başka bir takvim günlü maça
nazire yaparcasına
daha ilk devrede
ezeli rakibinin ağlarına
“yarım düzine gol bırakmaları” da
cabası..

Nasıl bırakmasınlar!
Hani sağlı sollu geldiler
rakip kaleye diyeceğim ama
kaleye gelmedikleri
yön, açı, taraf kalmadığı için
böyle demek de
ayıp olur biraz..

İlk 11’deki 10 oyuncumuz da
sonradan girenler de
tek kelimeyle
“harika”
top oynadılar.

Bir tek kalecimiz için
aynı şeyi söyleyemiyorum
çünkü kendisini hiç görmedik.
Maçta kadraja girdiği
tek an yok nerdeyse..
Belki “zaten gerek yok ya” deyip
kalecisiz oynamış da olabiliriz,
bilmiyorum.

Futbolun bu ayan beyan gerçeklerine rağmen,
YEDİ’ği önünde
yemediği ardında kalan camia,
bugüne dek YEDİ’ği
onca naneye bakmadan
bu maçtan da
mağduriyet çıkarmayı
başardı çok şükür..

“10 kişi kalan takıma acımadınız mı”
diyorlar
hep bir ağızdan.
Ama biz
10 kişi kaldığımız maçlarda da
acımamıştık zaten!

Spor ruhuna uymuyormuşmuş..
Küme düşen rakibine karşı
kalecisine penaltı attıran camia
söylüyor bunu da..

“Hakem kırmızı kart
göstermeyebilirdi..
Penaltı vermeyebilirdi..
Rakip bu kadar gol atmayabilirdi” diyerek
kendileri için
futbol kuralları dışında
ayrıcalık bekleyen camia..

Biri de kalkıp demiyor ki,
biz bu maça hazır değildik..

Oysa
“bu skoru bekliyor muydun” diye
sorulan kaptanımız
“Biz bu maça hazırdık.
Açıkçası ben bekliyordum” dedi
daha teri soğumadan..

Evet, biz bu maça hazırdık.
FENERBAHÇE’li kadınların
tribünde olmaları
kulübe ceza olarak görüldüğü günden beri
hazırdık..

3-5 bin bilet bastıkları maça
45 bin kadın akın ettiğinde,
stadın önünde kuyruk olduklarında bile
anlayamadılar
ne kadar hazır olduğumuzu..

3 Temmuz’da
kuyumuzu kazdıklarında
adliye, hapishane yollarını,
CADDE’nin asfaltını arşınlayan,
makyajlarını döktükleri gözyaşlarıyla yapan
kadınlarımızın
ne kadar hazır olduklarını
daha yeni görüyorlar!

O yüzden böyle afalladılar!
O yüzden bu YEDİ’rememeler..

Düne kadar
“ne anlar ya bunlar ofsayttan” dedikleri,
tribündeki aşk dolu tezahüratlarını
vuvuzela sesine benzettikleri kadınlar
dar etti bu kez çünkü
onlara
futbol sahasını..

Son sözü
yine kaptanımız söyledi
maçtan sonra..
Kadın erkek fark etmez!
FENERBAHÇE affetmez!

YUSUF YUSUF

Ölüsünden bile korkulur
bu ülkede
FENERBAHÇE’nin..
Mezara girse
dirilip kalkmasın diye
nöbet beklenir başında!

Hafif bir silkinmesi
zelzele yaratır..
Bir kıvılcımı yeter
yangın çıkarmaya..

Ağlaması hoşuna gider ama
döktüğü gözyaşlarında
boğulursun!

5 gol atsın
kurşun sıkılır otobüsüne..
9 puan geriden gelip
alır şampiyonuluğu,
iftira kumpası kurulur..

3 ayda unutulur sananların
feleği şaşar.
Ateş üfleyenlerin
dudakları büzülür..

Son dakikada
şampiyonluğu çalınır,
“bi daha ayağa kalkamazlar” diye
umutlanırsın,
hemen sonraki sezon
tepeye kurulur gene..

3-0 yaparsın skoru..
Dalga geçip 5 beklerken
4 gol görürsün kalende..

Kırmızı görüp eksik kalır,
“hah işte şimdi” der heveslenirsin,
6 yiyip dönersin!

Cezalısı, sakatı çoktur..
Galibiyeti, morali yoktur.
“Bu maçta her şey olur
bi tek FENER kazanamaz” dersin
maçtan önce..
Tek kale oynayıp,
tek şutla yenilirsin..

“FENER kümeye” diye
tezahürat yaparsın,
eşinip gıdakladığın kümesini
başına geçirir..

Yendiği Avrupa devi köy takımı olur,
attığı goller ölçü olmaz!

Başkentini işgal edersin,
her maçta seni tokatlar!
İntikam için
canavar bir takım kurup
meydan okur,
bir metrelik kupa yaptırırsın;
gene tokatlar!

Kulübün kapısına
kilit vurmaya kalkarsın,
o kilidi senin çenene vurup
anahtarı bi tarafına sokar!

Maçta fark yapsan da,
puan farkını açsan da,
gelip yetişecek,
yine aynısı olacak diye
ödün patlar!

Çünkü hiç bi korkuya benzemez
şike yaptığı halde
şampiyon olamayanların korkusu..

O yüzden
sadece bir futbolcu adı değildir
bazıları için Yusuf..
İkilenince
tekerrür eden
bir tarihin
tezahürüdür!

NOT : Yazının başlık fikri için
ALİ NEVZAT TOYCU’ya ( @ANToycu ) teşekkür ederim.