10 YIL SONRA

Çok acı çektik,
çok gözyaşı döktük!
Yıprandık, hapis yattık,
hastalandık,
öldük ulan
daha ötesi mi var!

Ama ezdirmedik
SARI LACİVERT’in onurunu,
kara çaldırmadık
alın terine, emeğine..

10 yıl önce
işinde gücünde olan insanlardık.
İşimiz gücümüz
FENERBAHÇE oldu..

Sevdiğimize
sevgimizi söylemeye bile
çekinirken,
FENERBAHÇE’yi ne kadar sevdiğimizi
haykırdık sokaklarda!

Sağlığımızdan, paramızdan,
varımızdan yoğumuzdan,
canımızdan verdik.
Ama FENERBAHÇE’yi vermedik!

“3 ayda unutulur” sanıyorlardı
10 yıl boyunca
tek dakika unutmadık,
unutturmadık!

Sümüklü bir takkelinin önünde
el pence divanken niceleri,
biz yedi sülalesine
dümdüz gittik
korkmadan!

Kumpasçısına,
yardakçısına,
çıkarcısına
pabuç bırakmadık
evelallah..

Hakkımızı çaldırmadık
ama hayatlarımızdan çaldılar..

Evini, malını,
işini, eşini dostunu,
sağlığını kaybeden oldu..
Beraber
omuz omuza
direndiklerimizden bazıları
toprak altında şimdi..

SELÇUK ABİ,
HALE ABLA,
MÜMTAZ AMCA,
İHSAN TEYZE
ve daha niceleri
göremediler kazandığımızı..
Ama kazanacağımıza
emindiler zaten!

Çünkü suçsuzduk..
Çünkü masumduk!

Bugün soğuk bir balkonda,
nemli gözlerle yakılan
bir sigaranın ucunda
tüm yaşadıklarımız..

Bir bir gözümüzün önünden geçiyor
başrolünde olduğumuz
filmin kareleri..

Elbet hepsinden
hesabı sorulacak bir gün..
Yanlarına kalmayacak
kurdukları tezgah..

Ama bugün
sadece ağlamak istiyoruz..
Anılarımızı
acılarımızla harman ederek
ağlamak..
FENERBAHÇE sen çok yaşa.
Döktüğümüz her gözyaşı
feda olsun sevdamıza!